De Canadees Dominic Larocque gaat morgen de strijd aan met de Verenigde Staten in de finale van het ijshockeytoernooi. Vier jaar geleden was hij er ook bij, toen Canada het brons won in Sochi. Zijn rol is in PyeongChang totaal anders. Van aanvaller is hij nu keeper geworden.
De 30-jarige Larocque maakte na de vorige Paralympische Spelen de overstap. Toen één van de vaste goalies van de ploeg met pensioen ging, zag hij een kans voor zichzelf weggelegd. Hij verwisselde zijn stick en handschoenen voor pads, een bodypantser en een blocker. "Het is waar ik van hou. Het was een droom van me sinds ik klein was. Als we na schooltijd hockey speelden op straat, was ik altijd de keeper. Ik hou van de verantwoordelijkheid en het onvergeeflijke karakter van de functie. Als keeper moet je altijd voor perfectie gaan."
Overstap
Larocque groeide op in het reguliere ijshockey en toen hij in 2007 tijdens een militaire uitzending in Afghanistan zijn linkerbeen verloor, was para-ijshockey een logische stap. Hij reikte tot het hoogste niveau. Eerst als spits, nu als keeper. Zijn collega-ijshockeyers vonden die overstap maar niks. Sterker nog: collega-aanvaller Billy Bridges zei heel duidelijk: "Ik haat het!" Maar Larocque liet zich niet gek maken.
Vorig jaar werd Larocque als keeper wereldkampioen met Canada. In Gangneung, op dezelfde ijsvloer, tegen dezelfde tegenstander waartegen het morgen om paralympisch goud gaat. In een zinderende finale redde hij twaalf keer. Canada won met 4-1 van de Verenigde Staten. Even indrukwekkend waren zijn cijfers over het hele toernooi: in vijf wedstrijden kreeg hij slechts drie goals tegen. Drie keer hield hij zijn goal helemaal schoon. Zelfs Bridges was nu om: "Ik zou het vreselijk vinden als hij in een ander team zat. Het lijkt me verschrikkelijk om tegen hem te spelen, hij is fenomenaal!"
Ervaring helpt
Als aanvaller was Larocque altijd op zoek naar het gaatje om te scoren. En juist die ervaring helpt hem nu om zijn goal schoon te houden. "Hij weet waar ze naar op zoek zijn en weet hoe hij dat moet verdedigen", zegt de Canadese coach Ken Babey. Waar je als veldspeler nog wel eens een foutje kunt maken, betekent een foutje als keeper meestal een tegendoelpunt. Juist die druk van het altijd móeten presteren, is een uitdaging waar de Canadese goalie van geniet. "Als je het vergelijkt met Sochi, is de druk nu heel anders. Je moet proberen perfect te zijn."
Wat het zwaarste is? Het mentale aspect. "Dat heb ik echt moeten leren. Als je toch een puck doorlaat, kun je niet op de bank gaan zitten, met de jongens praten en zeggen dat we die goal wel weer terug pakken. Ik sta dan alleen in de goal, moet mezelf resetten en klaar zijn voor het volgende schot. Want dat kan al heel snel weer komen."
(Tekst: Robin Wubben/ParaWatcher)